اخیراً مطالعه‌ای توسط محققان بر روی ۴۳۳,۲۶۸ نفر از افراد بین ۳۸ تا ۷۳ سال که خود را در سه دسته‌ی قطعاً سحرخیز، نسبتاً سحرخیز، قطعاً شب‌زنده‌دار و نسبتاً شب‌زنده‌دار قرار می‌دادند، صورت گرفت. آن‌ها بر سلامت این بیماران به مدت ۶ و نیم سال نظارت کرده و به هنگام مرگ، علت آن را ثبت کردند. این مطالعه در کرونوبیولوژی بین‌المللی منتشر شد.
آن‌ها پس از کنترل سن، جنسیت، شاخص توده‌ی بدنی، طول مدت خواب و دیگر متغیرها، متوجه شدند گروه قطعاً شب‌زنده‌دار نسبت به قطعاً سحرخیز با افزایش ۱۰ درصدی خطر مرگ روبرو هستند. در واقع هر گونه تغییر نسبی از حالت سحرخیزی به شب‌زنده‌داری، با افزایش خطر بروز بیماری‌ها مرتبط بود. شب‌زنده‌داران به میزان دو برابر سحرخیزان به اختلالات روانی مبتلا گشته و ۳۰ درصد بیش‌تر دچار دیابت می‌شوند. هم‌چنین خطر بیماری‌های تنفسی با افزایش ۲۳ درصدی و بیماری‌های دستگاه گوارش نیز با افزایش ۲۲ درصدی مواجه بود.
Kristen L. Knutson، سرپرست مطالعه و دانشیار نورولوژی دانشگاه شمال‌غربی، اذعان داشت شب‌زنده‌داری تا حدی ژنتیکی است؛ افراد می‌توانند با امتناع از استفاده از گوشی‌های هوشمند قبل از خواب، به تدریج زمان به خواب رفتن خود را تنظیم کنند تا نهایتاً از محدوده‌ی تعریف‌شده‌ی شب‌زنده‌داری خارج شوند. اگرچه علل افزایش مرگ‌ومیر در این رابطه هنوز شناخته نشده، به گفته‌ی این محقق، شب‌زنده‌داران باید آگاه باشند که برخی پیامدهای سلامتی متوجه آنان خواهد شد.
