دسترسی به اقلام دارویی یک مولفه حیاتی از هر سیستم بهداشتی دارای عملکرد صحیح است. این حقیقت که برخی از کانادایی‌ها در پرداخت هزینه‌های پزشکی و دارویی خود با دشواری مواجه هستند در کنار ادعاهای فاقد صلاحیت مربوط به رویکرد کانادا نسبت به پوشش کامل از نظر دارو و درمان در مقایسه با کشورهای هم‌رده در سطح بین‌المللی منجر به این تصور شده است که دولت‌های ایالتی و فدرال کانادا به کانادایی‌ها به ویژه جمعیت آسیب‌پذیر در پرداخت هزینه نسخه‌های پزشکی و دارویی کمک‌رسانی نمی‌کنند. با توجه به اهمیت روزافزون و برجستگی این موضوع که مربوط به سیاست‌های بخش عمومی کشور است، رسیدن به درک صحیح از برنامه‌های کنونی ایالتی جهت بهبود پوشش دارویی کانادا از لحاظ تامین هزینه‌های دارو و درمان بسیار حیاتی است.
نخستین و احتمالا حیاتی‌ترین جنبه موضوع این است که یک مرور کلی بر طرح‌های دارویی ایالتی نشان‌دهنده وجود پوشش هزینه‌های دارویی برای کانادایی‌هایی با درآمد پایین است. البته در این مورد ایالت‌های مختلف کانادا با توجه به رویکردشان نسبت به پوشش عمومی هزینه‌ها و پرداخت بخشی از این هزینه‌ها و همینطور نسبت به نحوه حمایت‌های دارویی از گروه‌های آسیب‌پذیر مانند جمعیت با درآمد پایین تفاوت‌هایی در عملکرد خود نشان می‌دهند.
برای مثال برنامه تامین درمان در بریتیش کلمبیا با نام Fair PharmaCare که برنامه اصلی پوشش دارویی این ایالت نیز است ۷۰ درصد از هزینه داروهای نسخه‌دار را برای خانواده‌هایی با درآمد خالص کمتر از ۱۵۰۰۰ دلار تقبل می‌کند.
به محض اینکه یک خانواده به طور تقریبی ۲ درصد از درآمد خالص خود را صرف داروها یا هر گونه هزینه مرتبط درمانی کرد، دولت ایالتی ۱۰۰ درصد هر نوع هزینه متعاقب با هزینه‌های قبلی را برای باقی‌مانده سال مورد نظر پرداخت می‌کند. دولت ایالتی این پوشش دارویی را به خانواده‌هایی با درآمد بالا نیز ارائه می‌کند اما از آن‌ها می‌خواهد که قبل از تحت پوشش قرار گرفتن توسط دولت ایالتی، نخست از درآمد شخصی (تا سقف ۲ الی ۳ درصد از درآمدشان) هزینه‌های درمانی و دارویی خود را پرداخت کنند.
در ایالت آلبرتا خانواده‌های دارای فرزند که درآمدی کمتر از ۳۹۲۵۰ دلار دارند می‌توانند با پرداخت ماهانه مبلغ ۸۲/۶۰ دلار تحت پوشش هزینه‌های پوشش دارویی و درمان ایالت مربوطه قرار بگیرند. ۳۰ درصد از هزینه داروهای نسخه‌دار تحت پوشش این برنامه تا سقف حداکثر ۲۵ دلار به ازای هر نسخه پرداخت می‌شود.
در آلبرتا خانواده‌هایی با درآمد بالا نیز می‌توانند به این طرح دسترسی داشته باشند اما این در صورتی است که ماهانه مبلغ بالاتری به دولت ایالتی پرداخت کنند. همچنین خانواده‌های با درآمد پایین در آلبرتا در صورت بروز چندین مورد از شرایط خاص پزشکی مانند بارداری، نیازهای مستمر به داروهای نسخه‌دار (بیماری‌های خاص) و ناتوانی جسمی از پرداخت اشتراک ماهیانه و هر نوع پرداخت مشترک برای بسیاری از داروهای نسخه‌دار و همینطور برخی محصولات بدون نیاز به نسخه پزشک معاف هستند. برای مثال یک پدر یا مادر مجرد دارای یک فرزند در آلبرتا با درآمدی کمتر از تقریبا ۲۶۰۰۰ دلار از پرداخت اشتراک ماهانه و پرداخت اشتراکی تحت طرح حمایتی Adult Health Benefit معاف خواهد بود.
ایالت کبک به طور گسترده‌ای دارای یکی از منحصربه فردترین رویکردها نسبت به پوشش اقلام دارویی در کانادا است. این ایالت از ساکنینی که تحت پوشش بیمه‌های خصوصی قرار نداشته باشند می‌خواهد تا در طرح بیمه دولتی برای تامین هزینه‌های دارو موسوم به (RAMQ) مشارکت کنند.
مشارکت‌کنندگان در این طرح لازم است تا بر حسب درآمد خانوار سالیانه مبالغی بین ۰ دلار تا ۶۱۶ دلار از هزینه‌های دارویی خود را از درآمد شخصی پرداخت کنند. افراد ابتدا باید مبلغ ۱۹/۹۰ دلار از هزینه‌های دارویی خود را از درآمد شخصی پرداخت کنند و بعد از این مرحله آن‌ها تنها ۳۴/۹ درصد از هزینه داروهای نسخه‌دار را خواهند پرداخت که حداکثر آن ماهانه مبلغ ۹۰/۵۸ دلار است (بعد از این تمام هزینه‌ها تحت پوشش بیمه دولتی قرار خواهند گرفت). اگرچه گروه‌های خاص جمعیتی مانند اهالی کبک که تحت پوشش تامین اجتماعی هستند، کودکان زیر ۱۸ سال، دانشجویان تمام وقت و اشخاصی با ناتوانی‌های جسمی از پرداخت هزینه اشتراک بیمه به همراه فرانشیز و پرداخت به دولت معاف هستند.
ایالت آنتاریو دارای ۳ طرح عمده برای حمایت از ساکنان خود و پوشش دارویی است. طرح پوشش دارویی آنتاریو موسوم به Drug Benefit Plan ساکنان بالای ۶۵ سال را به اضافه کسانی که تحت مراقبت‌های پزشکی طولانی قرار دارند یا در خانه سالمندان زندگی می‌کنند، ساکنان تحت پوشش تامین اجتماعی و اشخاص مبتلا به ناتوانی‌های اساسی را در برمی‌گیرد.
این برنامه حمایتی بر حسب سطوح درآمدی افراد و شرایط خاصشان از آن‌ها می‌خواهد تا یک مبلغ بسیار ناچیز پیش‌پرداخت (بین ۰ تا ۱۰۰ دلار) را قبل از شروع به تحت پوشش قرار گرفتن پرداخت کنند که بعد از این مرحله تنها پرداخت یک مبلغ ناچیز مشترک (بین ۲ تا ۶/۱۱ دلار) لازم خواهد بود.
این طرح اخیرا از طریق معرفی ۲ برنامه پوشش درمانی موسوم به OHIP+ Children و Youth Pharmacare گسترش یافت که هدفشان پوشش دادن رایگان جوانان زیر ۲۴ سالی است که همزمان تحت پوشش طرح‌های حمایتی خصوصی قرار ندارند. ایالت آنتاریو همچنین به اجرای طرح موسوم به Trillium Drug Plan ادامه می‌دهد که هدفش تحت پوشش قرار دادن بزرگسالان غیر سالمند و اشخاصی است که عموما تحت پوشش ۲ طرح ارائه شده فوق الذکر قرار نگرفته اند. هزینه‌های این طرح بر حسب نوع خانوار و میزان درآمد آن‌ها متغیر است.
به طور کلی کانادایی‌های با درآمد پایین حداقل به اشکالی از بیمه‌های ایالتی دسترسی دارند که هزینه‌های پرداخت شده از جیب خانواده‌ها برای داروهای نسخه‌دار را به درصدهای کوچکی از درآمد محدود می‌کند، حتی اگر در هر ایالت کانادا شاهد پوشش گسترده‌تری نباشیم.
همچنین لازم به ذکر است که دریافت‌کنندگان تامین اجتماعی در هر ایالت با هزینه بسیار کم و حتی در اغلب موارد بدون هیچ هزینه‌ای تحت پوشش قرار می‌گیرند. دولت‌های ایالتی همچنین در سراسر کانادا پوشش دارویی را برای جمعیت منتخبی فراهم آورده‌اند که ممکن است به دلایلی چون هزینه‌های بالای درمانی یا سایر عوامل از جمله ناتوانی شدید جسمانی و ابتلا به بیماری‌های خاصی مانند اِم‌اِس یا همان تصلب بافت چندگانه و فیبروز سیستیک (cystic fibrosis) با دشواری‌های قابل توجهی در پرداخت هزینه‌های درمانی خود مواجه باشند.
این بررسی همچنین نشان می‌دهد که هر کدام از این ایالت‌ها دارای یک طرح برای پوشش هزینه‌های دارویی خاص سالمندان است. در حین اینکه تفاوت‌هایی در رابطه با حد درآمدی برای دسترسی به پوشش عمومی از نظر دارو و درمان وجود دارد اما به نظر می‌رسد که تحت پوشش قرار دادن سالمندان نسبتا سخاوتمندانه‌تر و بیشتر از بزرگسالان غیر سالمند بدون فرزند بوده است.
اهمیت داروهای نسخه‌دار در کنار نگرانی‌های موجود در مورد قابل پرداخت بودن هزینه‌های آن‌ها برای افراد مبتلا به بیماری، پایه واساس بسیاری از فراخوان‌های دولتی برای ایجاد یک برنامه ملی بهداشت و سلامت است. فقدان بحث و جدل‌ها بر سر این موضوع کاملا مشخص‌کننده نوع پوشش دارویی موجود کنونی برای آن دسته از کانادایی‌هایی است که ممکن است در معرض خطر بیشتری برای کنار گذاشتن نسخه‌های درمانی خود به علت عدم توان در پرداخت هزینه‌های دارویی باشند، یعنی افرادی با درآمدهای پایین (شامل سالمندان)، افراد دچار ناتوانی‌های جسمی و بیمارانی که مبتلا به بیماری‌های صعب العلاج هستند.
منبع: fraserinstitute
