همزمان با کاهش محدودیت‌ها بسیاری نگران شیوع موج دوم کروناویروس هستند. ناشناخته بودن بیماری کرونا ویروس نیز به این نگرانی‌ها بیشتر دامن می‌زند. در زمان شیوع آنفولانزای اسپانیایی که بیش از 50 میلیون نفر کشته در سراسر دنیا بجای گذاشت موج دوم بسیار کشنده‌تر از موج نخست بود. این وضعیت در زمان شیوع آنفولانزا در سال‌های 1957 و 1968 و همچنین شیوع آنفولانزای H1N1 در نیمکره شمالی در پاییز 2009 نیز صادق است.
از آنجایی که واکسن یا درمان قطعی و همه‌گیر برای COVID-19 وجود ندارد در صورت شیوع دوباره بیماری، که احتمالا گسترده‌تر نیز هست، میزان تلفات به شدت بالا خواهد رفت.
کشور سنگاپور مثال خوبی برای خطر بازگشت بیماری است. پیش از این با وضع محدودیت‌های گسترده مقامات توانسته بودند جلوی شیوع بیماری را بگیرند اما در روزهای اخیر شاهد شیوع دوباره کروناویروس هستیم. بسیاری علت بازگشت بیماری را ورود کارگران خارجی با امکانات بهداشتی و درمانی کم می‌دانند. به این ترتیب COVID-19 هنوز خطری بالقوه برای دنیا بحساب می‌آید.
دانشمندان معتقدند به دلیل خستگی کارکنان بخش درمان موج دوم بیماری به مراتب خطرناک‌تر است. از طرفی طولانی شدن دوره قرنطینه موجب کاهش امکانات سیاسی و اقتصادی کشورها برای مدیریت شهروندان شده و موجب فروپاشی سیاسی جوامع و وقوع تظاهرات گسترده شود.
از آنجایی که تا ساخت واکسن COVID-19 ماه‌ها زمان مانده جمعیت بسیار زیادی در سرتاسر جهان هنوز در برابر ویروس آسیب‌پذیر هستند.
جاستین لسر Assoc. Prof. در دانشگاه جان هاپکینز در اینباره گفت: شیوع ویروس مانند آتش‌سوزی است. چنانچه مقادیر زیادی ماده سوخت وجود داشته باشد امکان مهار آتش تقریبا غیرممکن خواهد شد و برعکس اگر این میزان کم باشد آتش به آرامی خاموش می‌شود. در حال حاضر آسیب‌پذیر بودن بشر در برابر ویروس سوخت موردنیاز آن را تامین می‌کند. حال اگر ما از وقوع موج‌های جدید شیوع بیماری جلوگیری کنیم دسترسی ویروس به سوخت را کاهش داده و جلوی شعله‌ور شدن مجدد آن را می‌گیریم.
مسئله کنونی اما این است که نه می‌دانیم چه میزان سوخت برای ویروس باقی مانده و نه جز حفظ فاصله اجتماعی راه دیگری برای خاموش کردن آن سراغ نداریم.
منبع: The Guardian
