در این روزهایی که بحث جاسوسی و جاسوس بازی داغ است می خواهیم به سراغ یکی از پیچیده ترین و سری ترین پروژه های جاسوسی در طول تاریخ برویم که برای دهه های متمادی سخنی از آن در میان نبود؛ هر چند یکی از عوامل موثر در پیروزی متفقین در جنگ جهانی دوم بود که کمتر به ان پرداخته شد است.

دوران جنگ جهانی دوم است و در سراسر اروپا، شمال افریقا و چین، گروه های مقاومت و انقلابیون شبه نظامی در حال مبارزه با حکومت های فاشیستی هستند که کشورهایشان را اشغال کرده اند. در یونان مردی گزارش تحرکات نازی ها را برای متفقین ارسال می کند. در تونس، خطوط تدارکاتی نازی ها قطع شده و خطوط ارتباطی آن ها صدمه دیده است. در چین پیشروی نیروهای ژاپنی کند شده و بخشی از انبارهای سلاح و مهمات آن ها منفجر شده است.

در فرانسه، یک خط مهم ریلی منفجر شده و جابجایی نیروهای آلمانی برای مقابله با حمله متفقین به نرماندی به کندی در جریان است.جاسوس ها، مامورین مخفی و کماندوهای زبده ای که در سراسر جهان دست به این اقدامات متحورانه زده اند یک نقطه مشترک با هم دارند و آن هم این است که همگی در یک مرکز آموزش جاسوسی و خرابکاری در کنار ساحل رودخانه اونتاریو در کانادا آموزش دیده اند. این مرکز آموزشی که توسط بریتانیایی ها برای آموزش آمریکایی ها و کانادایی ها در زمینه هنر انجام عملیات ویژه پشت خطوط دشمن بنیان نهاده شده است چنان سری است که حتی وزارت خارجه کانادا نیز از آن خبر ندارد.

این مرکز آموزشی به کمپ ایکس مشهور بود. داستان کمپ ایکس برای دهه های طولانی مخفی نگه داشته می شد. اینکه چه اتفاقاتی آنجا رخ داد و این که آموزش بینندگان در این کمپ چه کاری قرار بود انجام دهند را می توان تنها در داستان های ساختگی مامورین مخفی جستجو کرد. داستان شکل گیری کمپ ایکس و نقش آن در شکل گیری سرویس های اطلاعاتی ایالات متحده داستانی جالب و خواندنی دارد که در ماجرای نبردهای جنگ جهانی دوم گم شده است.

ارتباط بریتانیایی

در سال ۱۹۴۱ ایالات متحده هنوز به طور رسمی در موضعی بیطرفانه در نبردهای جنگ جهانی دوم قرار داشت. اگر چه پرزیدنت روزولت قصد کمک به بریتانیا و نیروهای متفقین در مقابله با ارتش نازی را داشت اما فشار افکار عمومی برای دور ماندن از جنگ و مشکلات اقتصادی مانع از آن شده بود که ایالات متحده به طور رسمی وارد نبردها شود. در همین زمان بود که روزولت به این نتیجه رسید که باید یک آژانس اطلاعاتی را برای جمع آوری اطلاعات از کشورهای متخاصم و همچنین مبارزه با عوامل مخفی و جاسوسی این کشورها در خاک خود تاسیس کند. اما تشکیل یک سازمان اطلاعاتی آمریکایی بدون این که تجربه ای در این زمینه وجود داشته باشد تقریباً غیرممکن به نظر می رسید.

در مقابل، بریتانیا سابقه و تجربه زیادی در تربیت جاسوسان، مامورین مخفی و در کل عوامل اطلاعاتی داشت که می توانست در ابتدای تشکیل یک سازمان امنیتی- اطلاعاتی و جاسوسی کمک بزرگی به ایالات متخده بنماید. اما بیطرف بودن در جنگی بزرگ بدین معنا بود که این نوع از همکاری در هیچ شکل رسمی نمی توانست انجام گیرد. به همین دلیل یک ارگان امنیتی بریتانیایی ساختمانی را در راکفلر سنتر در نیویورک و در سال ۱۹۴۰ تاسیس کرد که با عنوان «اداره کنترل پاسپورت بریتانیا» که هیچ شکی در مورد ماهیت این اداره را بر نمی انگیخت وارد عمل شد. در واقع این ارگان به عنوان یک رابط بین مدیریت عملیات ویژه بریتانیا که یک سرویس امنیتی و جاسوسی متعلق به این کشور بود و مقامات ایالات متحده در مورد تاسیس سازمان های اطلاعاتی آمریکایی عمل می کرد.

ریاست این اداره را نیز ویلیام استفنسون بر عهده داشت که یک کانادایی بود و در جنگ جهانی اول به عنوان خلبان در ارتش بریتانیا خدمت می کرد. کانادا در آن زمان نیز جزو کشورهای مشترک المنافع و از اقمار بریتانیا به شمار می رفت. در آن زمان بسیاری می خواستند به عنوان یک کانادایی اصیل به کمک بریتانیا بروند و برخی دیگر نیز می خواستند به عنوان یک کشور و ملت مستقل وارد جنگ شوند. از این رو کانادا مکان ایده آلی برای این اداره بریتانیایی به منظور آموزش نیروهای مخفی آمریکایی بود، اگرچه نخست وزیر وقت کانادا، مکنزی کینگ، تا قبل از تشکیل کامل این مرکز آموزشی در جریان آن قرار نداشت. بریتانیایی ها و آمریکایی ها از این بیم داشتند که مقامات ارشد کانادا با تشکیل چنین مرکز آموزشی جاسوسی در خاک خود و با کلیت پروژه مخالفت کنند از این رو به طور مخفیانه دست به این کار زدند.

با مدیریت استفنسون، یک تاجر اهل ونکوور به نام ای جی تیلور بیش از ۱۰۵ هکتار زمین در نزدیکی اوشاوا در اونتاریو را به قیمت ۱۲٫۰۰۰ دلار خریداری کرده و یک شرکت با نام «شرکت املاک و مستغلات غیرشهری» را به عنوان خریدار این زمین ها به ثبت رساند. این ملک خریداری شده عوارض زمین متفاوتی داشت: بخشی از آن زمین باز بود، مقداری از آن را جنگلی انبوه پوشانده بود، بخشی دیگر باتلاقی بوده و در نهایت خط ساحلی سنگی رودخانه اونتاریو نیز در قسمتی از این زمین خریداری شده قرار داشت. در این زمین تعدادی ساختمان کشاورزی و انبارهای متعددی ساخته شده بود و در بخشی دیگر نیز خوابگاه های متعدد برای کارگران، کلاس های درس و یک ساختمان برای استقرار تجهیزات رادیویی تعبیه شده بود.

زمین های کشاورزی و باغ های آن باعث شده بود که دانش آموزان و کارکنان این ساختمان ها به محوطه مذکور نام «مزرعه» را بدهند، اگر چه در واقع یک مرکز آموزشی جاسوسی تخصصی بود که با نام کمپ ایکس یا «STS 103» شناخته می شد. این مکان در ۶ دسامبر ۱۹۴۱ برای آموزش جاسوسان و مامورین اطلاعاتی آمریکایی بازگشایی شد و درست روز بعد خبر رسید که نیروهای ژاپنی به بندر پرل هاربر خمله کرده و بدین ترتیب آمریکا به طور کامل وارد جنگ جهانی دوم شد. در همین حین، فعالیت های اطلاعاتی ایالات متحده در اداره ای به نام «اداره هماهنگی اطلاعات» متمرکز شده بود که در واقع یک سازمان اطلاعاتی بود که توسط پرزیدنت فرانکلین روزولت تاسیس شده بود و در سال ۱۹۴۲ نام خود را به «اداره خدمات استراتژیک» تغییر داد. این اداره هسته ای بود که بعدها سازمان سیا را تشکیل داد و بدین ترتیب کمپ ایکس وارد عمل شد.

آموزش در کمپ ایکس

بریتانیایی ها به خاطر مستعمرات زیادی که در سراسر نقاط جهان داشتند در زمینه جنگ پارتیزانی و عملیات کماندویی تجربه و مهارت بالایی یافته بودند. سیستم کاملاً منظم و سازمان یافته آن ها برای آموزش نیروهای مخفی به یک دوره آموزش فشرده سه یا چهار هفته ای در کمپ ایکس فشرده سازی شد بود. هیچ روش و رئوس مطالب خاص و یکسانی در این کمپ آموزشی وجود نداشت و مربیان آموزشی با توجه به مکانی که هر یک از این نیروهای آموزشی قرار بود بروند و عملیاتی که قرار بود در آن منطقه انجام دهند، آموزش های مجزایی را در اختیار این افراد قرار می دادند. نیروهای مخفی که قرار بود همراه با نیروهای مقاومت فرانسوی دست به منفجر کردن پل ها و ریل های قطار بزنند آموزش های متفاوتی نسبت به کسانی که قرار بود در شمال آفریقا به جاسوسی بپردازند را دریافت می کردند.

البته بخشی از آموزش های در این کمپ یکسان بود و هیچ ارتباطی با ماموریتی که قرار بود افراد انجام دهند نداشت. برای مثال همه دانش آموختگان این کمپ با نحوه نقشه کشی و خواندن آن، حرکت کردن بی سر و صدا، پنهان شدن و طبیعی به نظر رسیدن آشنا می شدند. نحوه استفاده از سلاح های مختلف را آموزش دیده و به جای آموزش تخصصی در زمینه تک تیراندازی، با روش «مبارزه غریزه ای با سلاح» آشنا می شدند که توانایی هدف گیری و شلیک در لحظه و بدون نگاه به هدف یا اهمیت دادن به فاصله را شامل می شد. همچنین هر یک از آن ها روش های مبارزه نزدیک و شخصی را یاد می گرفتند تا در صورت عدم امکان استفاده از سلاح یا برای جلوگیری از سر و صدا بتوانند با کمک این قابلیت ها نگهبانان و نیروهای دشمن را از پای دربیاورند.

خرابکاری نیز یکی از آموزش های مهم در این کمپ ایکس بود. در واقع گفته شده بود که در بخشی از این تاسیسات به ساکنان محلی که زیاد هم نبودند آموزش نحوه استفاده از مواد منفجره آموزش داده می شود که از این موضوع برای سرپوش گذاشتن بر آموزش های ویژه خرابکاری استفاده می شد. همچنین آموزش هایی در زمینه جعل اسناد و مدارک، ساخت و پخش پروپاگاندا و مهار گروه های شبه نظامی محلی برای مبارزه با نازی ها به این افراد داده می شد. ژنرال بیل بروکر اولین فرمانده این کمپ نبود اما بدون شک او را باید موثرترین و مشهورترین فرد در تاریخچه این مرکز دانست. وی نظم و سخت گیری نظامی خاص خود را در این مرکز پیاده کرده و تجربه زیادی که در زمینه آموزش مامورین مخفی داشت را در اختیار نوآموزان قرار داد.

وی می دانست که این افراد باید انتظار هر چیزی را داشته باشند از این رو روش های آموزشی غیرمعمولی را در پیش گرفت. برای مثال در وسط کلاس های درس ناگهان نبردی با سلاح های غیرواقعی را آغاز می کرد که به این افراد غیرقابل پیش بینی بودن اتفاقات در میدان نبرد را گوشزد نماید. در ادامه از آن ها می خواست که اطلاعات مربوط به این حوادث را به یاد بسپارند؛ برای مثال تعداد گلوله هایی که شلیک شده یا لباسی که مهاجمان به تن داشتند. هر یک از افراد تحت آموزش، ماموریت های فرضی را انجام داده و سعی می کردند در تاریکی شب بدون دیده شدن وارد یک خانه تحت مراقبت شوند. روش های مانند تعقیب افراد، استفاده از دوربین های دوچشم برای جاسوسی و کشتن سریع افراد دشمن با ضربه دست به پشت گردن از دیگر روش هایی بود که به این افراد آموزش داده می شد.

دانش آموختگان کمپ ایکس

جان براس یکی از دانش آموختگان این کمپ جاسوسی و عملیات مخفی بود که تاثیر زیادی بر سرویس های اطلاعاتی ایالات متحده در آینده گذاشت.وی در سال ۱۹۴۲ در این کمپ آموزش دیده و بعدها رهبری گروهی از چتربازان را بر عهده گرفت که برای حمایت از عملیات حمله به نرماندی در پشت خطوط دفاعی نازی ها پیاده شدند. او به مدت ۲۰ سال در سازمان سیا فعال بود و در این ارگان به مقام معاونت نیز رسید. گوستاو بیلیه نیز یکی از مشهورترین دانش آموختگان کمپ ایکس است که در فرانسه بدنیا آمده اما در کانادا زندگی می کرد. وی در زمینه خرابکاری و هماهنگی نیروهای مقاومت بسیار ماهر و کارکشته بود. بعد از موفقیت های بسیار در عملیات خرابکاری و شناسایی در فرانسه تحت اشغال فرانسه در نهایت بیلیه دستگیر شده و پس از انتقال به اردوگاه های اسرای جنگی اعدام شد. بیش از نیمی از آموزش دیدگان این کمپ در نهایت در درگیری ها با نیروهای دشمن کشته می شدند.

کمپ ایکس پس از پایان جنگ

کمپ جاسوسی ایکس در سال ۱۰۴۴ بسته شد زیرا هدف از تاسیس آن به خوبی برآورده شده بود و به پرسنل آن در جاهای دیگر نیاز شدید وجود داشت. تعداد کسانی که در این کمپ آموزش دیدند برای همیشه محرمانه و غیرقابل دسترسی ماندند اما تعداد آن ها را بین چند صد تا ۳٫۰۰۰ نفر برآورد می کنند. بعد از پایان یافتن جنگ جهانی دوم و در طول جنگ سرد یکی از افسران اطلاعاتی شوروی به نام ایگور گوزنکو که از این کشور فرار کرده و به کانادا گریخته بود در کمپ ایکس بازجویی شد زیرا آنجا مکانی بسیار امن بود و امکان خرابکاری و سوء قصد به جان وی وجود نداشت. در دهه ۱۹۷۰ تمامی تاسیسات این کمپ با بولدوزر تخریب شد و امروزه در این محل یک پارک ساخته شده که به احترام ویلیام استفنسون با نام «اینترپید» که نام مستعار استفنسون بود شناخته می شود.

منبع: howstuffworks

گر تصور می کنید کار هوشمندانه ای کرده اید که هرگز در فیسبوک ثبت نام نکرده اید و به این ترتیب هیچ اطلاعاتی از شما در این شبکه اجتماعی وجود ندارد، این خبر برایتان چندان خوشایند نخواهد بود.

در پی رسوایی اخیر فیسبوک به واسطه کمپانی کمبریج آنالیتیکا که منجر به لو رفتن اطلاعات بیش از 87 میلیون کاربر این شبکه اجتماعی شد، مارک زاکربرگ در مقابل اعضای کنگره حاضر شد و به برخی از سوالات نمایندگان پاسخ داد. مدیرعامل این شبکه اجتماعی اظهار کرده که فیسبوک حتی کاربران اینترنت را که هرگز در این شبکه اجتماعی ثبت نام نکرده اند، ردیابی می کند.

این اظهارات زاکربرگ پس از آن اعلام شد که در جلسه پرسش و پاسخ، «بن لوخان» یکی از نمایندگان از زاکربرگ در این مورد سوال کرد. مدیرعامل شبکه اجتماعی مذکور نیز این گونه اعلام کرد که هدف از انجام این کار دلایل امنیتی است.

با این حال کاربران ثبت نام نکرده، در واقع نمی دانند که چه اطلاعاتی از آنها در فیسبوک ثبت شده. این موضوع قانون گذاران کنگره آمریکا را بیش از پیش نگران کرده و ممکن است اقدام به تهیه پیش نویس قوانینی برای اعمال محدودیت بر اپ و سایر بخش های فیسبوک نمایند.

لوخان به این موضع اشاره کرده که افرادی که در فیسبوک ثبت نام نکرده اند، مجبور هستند برای دریافتن اینکه شبکه اجتماعی مورد بحث چه اطلاعاتی از آنها در اختیار دارد، در آن ثبت نام کنند. او در این مورد اعلام کرده: «ما باید این مشکل را حل کنیم».

فیسبوک در این مورد ادعا کرده که قصد نداشته روشی را توسعه دهد که به واسطه آن کاربران ثبت نام نکرده بتوانند در مورد داده هایشان در فیسبوک اطلاع کسب کنند. به همین دلیل کاربران برای یافتن این موضوع مجبور به ثبت نام هستند.

علاوه بر سیاستمداران، مدافعان حریم خصوصی هم به گفته های زاکربرگ واکنش نشان داده اند. «کریس کالابرِس»، معاون ارشد سیاست ها در مرکز دموکراسی و فناوری در این مورد اعلام کرده فیسبوک باید این موضوع که با همه این اطلاعات چه کار می کند را روشن نماید.

منبع:phoneArena

سر فردریک گرانت بنتینگ (به انگلیسی: Sir Frederick Grant Banting ) پزشک، زیست‌شناس و نقاش اهل کانادا است او اولین کسی بود که انسولین را بر روی انسان با موفقیت استفاده کرد و به همین سبب برنده جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی در سال ۱۹۲۳ شد

فردریک بنتینگ در ۱۴ نوامبر ۱۸۹۱ در الیستون، انتاریو کانادا متولد شد. او پس از پایان دوره تحصیلات مقدماتی در سال ۱۹۱۰ وارد کالج ویکتوریا شد که زیر نظر دانشگاه تورنتو قرار داشت. وی در این کالج به تحصیل هنر پرداخت. اما سال اول تحصیل نتوانست نمرات قابل قبولی را کسب کند و به همین خاطر سال بعد در امتحان ورودی رشته پزشکی شرکت کرد و سال ۱۹۱۲ در رشته پزشکی پذیرفته شد.

فردریک بنتینگ در سال ۱۹۱۴ و در خلال جنگ جهانی اول داوطلب شد تا به ارتش بپیوندد. نخست به خاطر ضعف بینایی درخواست وی رد شد ولی با پیگیری فراوان سرانجام توانست وارد ارتش شود و تا سال ۱۹۱۶ به عنوان پزشک در ارتش خدمت کرد و در نبردی در نزدیکی کامبرای در ۲۸ سپتامبر ۱۹۱۸ در هاین کورت، فرانسه بازویش مجروح شد و با وجود بریدگی شاهرگ و جراحت شدید تا ۱۶ ساعت پس از صدمه دیدن نیز به کمک سایر مجروحان به عنوان پزشک ادامه داد تا اینکه سایر پزشکان وی را مجبور به توقف کار و استراحت کردند. بنتینگ سال ۱۹۱۹ مدال صلیب نظامی شجاعت و افتخار قهرمان جنگ را دریافت کرد. در توضیح این مدال که او بخاطر مشارکت در نبرد کامبرای دریافت کرد، گفته شده که او راه خود را در میان «بارش شدید گلوله و خمپاره» ادامه داد تا به گردانی برسد که پزشکشان زخمی شده بود. در حالی که به سربازها رسیدگی می‌کرد، خود نیز زخمی شد و «برخلاف تقاضای خودش برای ماندن در جبهه، او را از جبهه خارج کردند».

پس از پایان جنگ جهانی اول بنتینگ به کانادا بازگشت تا تحصیلات پزشکی خود را تکمیل کند. در خلال سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۲ به تحصیل در رشتهٔ جراحی استخوان پرداخت و دکترای خود را سال ۱۹۲۲ کسب کرد.

مهمترین دستاورد بنتینگ به کشف داروی انسولین و نخستین آزمایش این دارو بر روی انسان بازمی‌گردد. پایداری بنتینگ در جنگ که نشان از اراده عظیم او داشت، در پیش بردن ایده‌هایش در تولید انسولین در وسعتی که بتوان از آن برای کنترل قند خون در افراد مبتلا به دیابت استفاده شود کمک کرد. فردریک بنتینگ در سال ۱۹۲۲ توانست به همراه دستیارش، دکتر چارلز بست داروی انسولین را کشف کند و اولین آزمایش موفق این دارو را روی انسان انجام دهد. برخی معتقدند که ایده‌ها و آزمایش‌های بنتینگ داستان تولید انسولین است. عده‌ای دیگر معتقدند که آزمایش‌هایی که او بر روی سگ‌ها انجام داد بی رحمانه و غیرضروری بوده‌اند؛ ولی به سختی می‌توان انکار کرد که دسترسی گسترده افراد مبتلا به دیابت به انسولین، ریشه در فعالیت‌های او در تورونتو در سال‌های ۱۹۲۱ و ۱۹۲۲ دارد.

اَنسولین یکی از هورمون‌هایی است که تأثیرات مختلفی در متابولیسم و دیگر اعمال بدن می‌گذارد. این ماده با اثر به سلول‌های کبد باعث می‌شود این سلول‌ها گرفتن قند از خون و ذخیرهٔ آن به صورت گلیکوژن را کاهش دهند. در صورت نبود یا کمبود انسولین در خون، بدن از چربی به عنوان منبع سوخت استفاده می‌کند. انسولین به عنوان مرکز کنترل متابولیسم بدن عمل می‌کند. داروی انسولین یکی از حیاتی‌ترین داروهای مورد نیاز بیماران دیابتی نوع اول و دوم است و زندگی این افراد به این دارو وابسته است.

بنتینگ با مسدود کردن مجراهای پانکراس سگ‌های آزمایشگاهی توانست مانع تخریب سلول‌های تولیدکننده انسولین در پانکراس توسط مواد شیمیایی گوارشی شود، تا بتوان انسولین را استخراج کرد. او بعدها پیشنهاد کرد برای این کار از پانکراس جنین گاو استفاده شود که هنوز کارایی گوارشی پیدا نکرده است.

داروی انسولین توانسته است جان بسیاری از انسان‌ها را نجات دهد و امید را به بیماران قندی بازگرداند. دکتر السدر رنکین، رئیس مطالعات دیابت در بریتانیا، می‌گوید: «کاری که او کرد، جان میلیون‌ها نفر را نجات داده یا بهبود بخشیده است.»

آیا تا به حال به رنگ صندلی های هواپیما دقت کرده بودید؟ به جز چند استثناء تمام صندلی های هواپیماها آبی هستند. به عقیده مردم رنگ آبی یادآور رنگ آسمان است اما توضیح قانع کننده تری برای این موضوع وجود دارد.

نخستین بار این رنگ در چند دهه گذشته به کار برده شد و از آن زمان به بعد تمام هواپیماها این رنگ را در وسایل داخلی از جمله صندلی ها استفاده کردند. به گفته دانشمندان بریتانیایی بسیاری از مردم با این رنگ احساس امنیت و اعتماد پیدا می کنند و این دو احساس برای مسافران هواپیما حتی برای کسانی که از هواپیما نمی ترسند هم مهم است. از طرفی مردم جذابیت یک کمپانی را از روی رنگ آن تعیین می کنند.

یکی از دلایل آبی بودن صندلی های هواپیماها این است که کثیفی ها روی این رنگ زیاد مشخص نمی شود و برای مدت طولانی می توان از آن ها استفاده کرد. از آن جا که کمتر کسی از هواپیماهای فرست کلاس استفاده می کند رنگ صندلی ها آبی روشن است و دیرتر خراب می شود.

در سال های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بعضی از شرکت های هواپیمایی از رنگ قرمز استفاده کردند و از آن جا که این رنگ خشونت را در مسافران افزایش می داد مجبور شدند آن را هر چه زودتر به رنگ آبی تغییر دهند.

جنس صندلی ها می تواند یا پارچه ای باشد یا چرم مصنوعی. هواپیماهایی که مسیری طولانی را طی می کنند باید از جنس پارچه باشند چون مسافران خسته نمی شوند، احساس آرامش می کنند و عرق نمی کنند.

چرم مصنوعی برای هواپیماهایی مناسب است که پروازهای کوتاه دارند. لکه های روی این پارچه ها به راحتی قابل تمیز شدن هستند.

چرا پنجره های هواپیما با صندلی هماهنگ نیست؟

آیا پیش آمده روی صندلی کنار پنجره بنشینید اما نتوانید از پنجره بیرون را تماشا کنید؟ زیرا دقیقا هم سطح با پشت صندلی یا درست پشت صندلی قرار دارد. کمپانی های هواپیمایی در نصب درست ردیف صندلی ها توصیه های زیادی دارند اما کسی این قوانین را رعایت نمی کند و برای این که تا جای ممکن است صندلی داخل هواپیما جای بدهند این قوانین را زیر پا می گذارند.

انتخاب بهترین صندلی در هواپیما

اگر نمی خواهید صدای موتور را بشنوید صندلی که به دماغه هواپیما نزدیک تر است را انتخاب کنید. اگر از قبل برای انتخاب صندلی برنامه ریزی نکرده بودید روی صندلی که به راهرو نزدیک تر است بنشینید چون آرامش آن از صندلی کنار پنجره بیشتر است.

انتخاب صندلی های جلویی بهتر است چون سرو غذا از صندلی های جلو شروع می شود و صندلی های آخر آپشن های کمتری در انتخاب غذا دارند.

اگر قد بلند هستید در کنار خروجی اضطراری بنشینید چون فاصله بین ردیف صندلی ها بیشتر است. از طرفی صندلی های کنار خروجی اضطراری خوابیده نمی شوند به همین دلیل زیاد هم انتخاب خوبی برای شما نیستند.

منبع: funfacts